28 Φεβρουαρίου 2010
ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ, ΚΙ' ΕΜΕΙΣ ...ΤΟ ΧΑΒΑ ΜΑΣ
27.2.2010
Στην Ελλάδα, μαζί με τα άλλα καταναλωτικά αγαθά, μάθαμε να αγοράζουμε και «χρόνο». Ηδη μπήκαμε σε αυτό που λέμε «περιορισμένη κυριαρχία». Απαράδεκτες καθυστερήσεις για να λάβουμε μέτρα.
Ο νέος δανεισμός αφορά μόνο τόκους παλαιότερων δανείων, και αποτελεί μόνο προσωρινή λύση , χωρίς να λύνει χρόνια προβλήματα, που κρύβουμε πάντα κάτω από το χαλί.
Τα πράγματα έχουν αφεθεί στη τύχη τους.
Προβλήματα δεκαετιών που δημιούργησαν οι πολιτικοί μας με τη προχειρότητα της διακυβέρνησης της χώρας, τις προμήθειες, τις μίζες, τα λαδώματα και ρουσφέτια.
Ζούμε ένα εφιαλτικό σενάριο, επιταχύνεται η κατάσταση ώστε να οδηγηθούμε τελικά στο οικονομικό αδιέξοδο. Παράλληλα καθυστερεί η ασφαλιστική μεταρρύθμιση ώστε να εξυγιανθεί οικονομικά το ασφαλιστικό μας σύστημα. Οι επιτηρητές μας ζητούν καθημερινά τη λήψη ολοένα και περισσότερων μέτρων, ανάλογα με τη δημιουργική λογιστική (παραποίηση στων επίσημων στατιστικών οικονομικών στοιχείων) και τα τερτίπια του παρελθόντος που καθημερινά έρχονται στο φώς της δημοσιότητας.
Στις ευρωπαικές χώρες η χρηματοπιστωτική κρίση τις οδήγησε στην δημοσιονομική κρίση, ενώ στην Ελλάδα η δημοσιονομική κρίση μας οδήγησε τελικά στην χρηματοπιστωτική κρίση.
Απουσιάζει παντελώς η κοινοτική αλληλεγγύη (κάτω από τις οδηγίες του Ευρωπαικού Συμβουλίου και του Εcofin ) και οποιαδήποτε γενικώτερη Κοινοτική στήριξη.
Δε μπορούμε να πείσουμε τους Ευρωπαίους για τη δυνατότητα ρύθμισης του χρέους μας. Η αύξηση του ΦΠΑ, ο 14ος μισθός, η περικοπή δημόσιων δαπανών και οι απολύσεις, τελικά δεν θα είναι παρά μόνο η αρχή του έργου, για τα επόμενα χρόνια που έρχονται.
Αυτή η αδυναμία του Ελληνικού Κράτους να δανειστεί από το εξωτερικό, είναι ευνόητο ότι μεταφέρει τα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας, δημιουργώντας αλυσιδωτά προβλήματα, στη κατανάλωση, στην αγορά και το κυριώτερο στις Ελληνικές Τράπεζες οι οποίες σταμάτησαν από τις αρχές του 2010 να δανείζουν η μία την άλλη (φόβος ρευστότητας και επιβίωσης αναμεταξύ τους).Οι ελλην επιχειρήσεις ζούν την ύφεση, και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους τους με τις τράπεζες με επώδυνα νέα επιτόκια ανα-δανεισμού.
Το Κράτος τώρα έχει άμεσο στόχο και προτεραιότητα να σώσει τα δικά του Ομόλογα και όχι τις επιχειρήσεις (τους μετόχους και εργαζόμενους).
Κανένας βιομήχανος δεν σκέφτεται να επενδύσει και να αναλάβει ρίσκο, διότι γνωρίζει ότι το κέρδος του θα φορολογηθεί με υψηλότερο συντελεστή.
Βιομηχανία-ναυτιλία-τουρισμός, εξ αιτίας αυτής της αναταραχής, χρηματοδοτούνται με το σταγονόμετρο.
Οι τράπεζες σήμερα είναι συντηρητικές στις χορηγήσεις νέων δανείων και παρακολουθούν από κοντά τις δανειακές τους απαιτήσεις (οφειλές παλαιών πελατών), ενώ βασικά είναι πηγές δανειοδότησης του δημόσιου χρέους .
Τα Ταμεία του Δημοσίου ήδη ευρίσκονται στο κόκκινο και παρουσιάζουν εκρηκτικά ελλείμματα. Προχτές έσκασε νέο κανόνι στην ασφαλιστική αγορά , με την ανάκληση της άδειας λειτουργίας της Commercial Value, με 450.000 ασφαλισμένους και 250 άνεργους.
Οδηγούμαστε σαν χώρα σε εφιαλτικά σενάρια, παίρνουμε επώδυνα μέτρα –κυρίως για τους πολίτες που δεν φταίνε «απόλυτα» για τη σημερινή οικον κατάσταση της χώρας μας- και παραμένει η δυσκολία μας για δανεισμό ακόμα και με ληστρικά επιτόκια (γράφω «απόλυτα» διότι μαζί με τους συνδικαλιστές-πολιτικούς , επιμερίζονται των ευθυνών τους και το κυριώτερο σα λαός δεν μάθαμε ποτέ να έχουμε «ατομική ευθύνη», μεγαλώσαμε λέγοντας πάντα ότι «η ευθύνη είναι Κρατική» και τα περιμέναμε όλα από το Κράτος Πρόνοιας, δεν υπήρξε ποτέ «ατομική ευθύνη», η χώρα του «δε βαριέσαι μωρέ, άσε θα το λύσουν οι επόμενοι (Το Κράτος Πρόνοιας τώρα δυστυχώς μας τέλειωσε και γίνεται αναδιανομή της χασούρας και των … δανεικών).
Τελικά φοβάμαι ότι πρέπει να παγώσουν τα πάντα.
-Η Γερμανία, πρακτικά μας στέλνει στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Ο πλούσιος Βορράς δεν θέλει να βοηθήσει το φτωχό Νότο (κυρίως εξαιτίας της μεγάλης παραοικονομίας που επικρατεί στη Μεσόγειο).
Οι χώρες Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα παρουσιάζουν υψηλά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών (το 2009 ξεπέρασαν τα 100 δις € λόγω της υπερκατανάλωσης κυρίως Γερμανικών προιόντων).Τώρα η Γερμανία χαίρεται για το πλεόνασμα και την ανάπτυξή της. Ανάπτυξη που οφείλεται στη κατανάλωση του Νότου και με τις παρούσες οικον συνθήκες κρίσης θα παγώσει.
-Οσον αφορά το «αναγκαστικό κατοχικό δάνειο» που οι Ναζί πήραν στις 14 Μαρτίου 1942, από τη Τράπεζα της Ελλάδος (ύψους 38 εκατομ λιρών)ώστε να ενισχυθεί τότε ο Ρόμελ στην Αφρική, σημειώνουμε ότι για πρώτη φορά ετέθη θέμα επιστροφής του δανείου, το Δεκέμβριο 1945 από το καθηγητή Ιωάννη Σμπαρούνη (μέλος της αντιπροσωπείας, στη διάσκεψη του Παρισιού).
Στις 18 Απριλίου 1991, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Αντ.Σαμαράς , έθεσε προφορικό ερώτημα επιστροφής του δανείου στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Γκένσερ, στη διάρκεια συνομιλιών στην Αθήνα (παίρνοντας αρνητική απάντηση).
Αργότερα το 1964 επί κυβερνήσεως Γεωργ.Παπανδρέου , ο υπουργός Συντονισμού Ανδρ. Παπανδρέου στη Βόννη ξαναθέτει το πρόβλημα των Γερμανικών αποζημιώσεων, και της επιστροφής του κατοχικού δανείου στο καγκελάριο Λούντβιχ Ερχαρντ (ο οποίος τότε δήλωσε ότι θα επιστραφεί το δάνειο, μόλις γίνει η ενοποίηση της Ανατολ και Δυτικής Γερμανίας).
Το Νοέμβριο 1995 ο Ανδρ.Παπανδρέου επίσημα έστειλε γραπτή ανακοίνωση, δια του Καρ Παπούλια (τότε Υπ.Εξωτερικών) στον Χέλμουτ Κόλ , ο οποίος την απέρριψε.
Από τότε οι Κων.Μητσοτάκης, Κων Σημίτης και Κ.Καραμανλής δεν ασχολήθηκαν ποτέ ξανά με το θέμα (προφανώς για ευνόητους λόγους και δεσμούς με τη Γερμανία).
Προχτές ο Γεώργ.Παπανδρέου στη Βουλή, επεσήμανε ότι είναι υπαρκτή η απαίτηση επιστροφής του κατοχικού δανείου.Επίσης ο Πάγκαλος,έκανε αναφορά για την οφειλόμενη επιστροφή του δανείου, σε συνέντευξη στο BBC.
Η Χάγη και το Ευρωπαικό Δικαστήριο, πάντα υπάρχουν , αλλά πρέπει πρώτα να πέσουν οι τόνοι και να σταθεροποιηθεί η σημερινή κατάσταση.
Αλλωστε μόλις καθορίστηκε η επίσκεψη του Παπανδρέου στον Ομπάμα (9 Μαρτίου), η Μέρκελ έσπευσε να κλείσει ραντεβού στο Βερολίνο στις 5 Μαρτίου. Μεθαύριο έρχεται στην Αθήνα ο Ευρωπαίος επίτροπος Ρέν και
σε λίγες ώρες, όλοι θα γνωρίζουμε τις τελικές αποφάσεις της κυβέρνησης για την Ελληνική οικονομία (στήριξη από την ΕΕ ή από το ΔΝΤ).
Πρόσφατα τοποθετήθηκε ο καθηγητής Παναγ Ρουμελιώτης (πρώην Υπ Εθν.Οικονομίας) στο ΔΝΤ, σαν εκπρόσωπος της Ελλάδας.Ο Ρουμελιώτης έχει φιλικές σχέσεις με το σημερινό επικεφαλής του ΔΝΤ Στρός-Κάν (που έχει βλέψεις για τη προεδρία της Γαλλίας, μελλοντικός αντίπαλος του Σαρκοζί).
Η ιδέα του ΔΝΤ , δεν ενθουσιάζει κανένα, αλλά δυστυχώς νομίζω ότι πλέον έχει ωριμάσει σε όλους !
-Οσον αφορά την Αμερικανική Τράπεζα Goldman Sachs (ιδρύθηκε στην Αμερική, το 1869 από τους δύο Γερμανο-εβραίους μετανάστες Goldman και Sachs), όλοι πλέον γνωρίζουν ότι έχει πλοκάμια και ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο (και την Ευρώπη), υπήρξε σύμβουλος όλων των Ελλην. κυβερνήσεων επί σειρά ετών (1998 για την ένταξη στην ΟΝΕ, 2005-2009 για διάφορα δομημένα προιόντα κάλυψης του πραγματικού χρέους), πρωταγωνίστησε στις φούσκες των στεγαστικών δανείων στην Αμερική, δημιούργησε τα τοξικά δάνεια, έχει ανθρώπους της σε όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης – Αμερικής, κερδοσκόπησε στο κράχ του 1929, εισέπραξε τεράστιες προμήθειες για τη παροχή υπηρεσιών στις ελλην κυβερνήσεις και στο τέλος κερδίζει επιπλέον από τη χρεοκοπία των πελατών της. Σήμερα υποβαθμίζει τη πιστοληπτική μας ικανότητα (ενώ σα σύμβουλος γνωρίζει τη πραγματική κατάσταση) και εξακολουθεί να βγάζει περαιτέρω κέρδη από τους πελάτες της.
Το συμπέρασμα είναι ότι τίποτα δε κρύβεται κάτω από το χαλί.
Επρεπε να πάρουμε μέτρα από τα τέλη Νοεμβρίου 2009, ώστε να αποφευχθεί το οικονομικό αδιέξοδο και τα χειρότερα που έρχονται σύντομα. Οι Ελληνες οδηγούνται στην εξαθλίωση, στη φτώχεια και ανεργία, πληρώνοντας ακριβά τα λάθη του υπερδανεισμού.
Δεν μπορεί πλέον να ονειρευτεί τη μισθολογική Ευρωπαική σύγκλιση, περνά στην μετά ΟΝΕ εποχή και ξεχνά για τα επόμενα 7-10 χρόνια τη πλαστή διαβίωση που έκανε τα τελευταία χρόνια.
Το παιγνίδι πήρε τέλος.
Ζούμε την οικον αποσταθεροποίηση και λιτότητα διαρκείας , τα νοικοκυριά πλέον δε μπορούν να προγραμματίσουν τίποτε απολύτως (είναι αβέβαιο το τι τους περιμένει).
Πληρώνουμε τη μόνιμη ανικανότητα των πολιτικών μας, τα Greek statistics, θα κουβαλάμε μόνιμα πλέον τη ρετσινιά των «τεμπέληδων και απατεώνων της Ευρώπης» και το νταβατζιλίκι των δανειστών μας.
Νυχτερικά κέντρα , καφετέριες με αραχτούς – χαλαρούς νεοέλληνες (από το πρωί σαν τους Μεξικάνους) , αμάξια και σπίτια πολυτελείας (με δανεικό υψηλότοκο χρήμα).
Τελικά όλα ήταν …ένα ψεύτικο όνειρο που τέλειωσε !
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν τελικά θα επιβιώσουν η Γερμανία και οι εκτός ΟΝΕ (Αγγλία-Σουηδία), αν έχει πλέον μέλλον η ΕΕ ή πρέπει να αναθεωρηθεί η Συνθήκη του Μάαστριχ ?
*Θαν.Παπαχαραλάμπους Διπλ.Πολιτικός Μηχανικός
Ο νέος δανεισμός αφορά μόνο τόκους παλαιότερων δανείων, και αποτελεί μόνο προσωρινή λύση , χωρίς να λύνει χρόνια προβλήματα, που κρύβουμε πάντα κάτω από το χαλί.
Τα πράγματα έχουν αφεθεί στη τύχη τους.
Προβλήματα δεκαετιών που δημιούργησαν οι πολιτικοί μας με τη προχειρότητα της διακυβέρνησης της χώρας, τις προμήθειες, τις μίζες, τα λαδώματα και ρουσφέτια.
Ζούμε ένα εφιαλτικό σενάριο, επιταχύνεται η κατάσταση ώστε να οδηγηθούμε τελικά στο οικονομικό αδιέξοδο. Παράλληλα καθυστερεί η ασφαλιστική μεταρρύθμιση ώστε να εξυγιανθεί οικονομικά το ασφαλιστικό μας σύστημα. Οι επιτηρητές μας ζητούν καθημερινά τη λήψη ολοένα και περισσότερων μέτρων, ανάλογα με τη δημιουργική λογιστική (παραποίηση στων επίσημων στατιστικών οικονομικών στοιχείων) και τα τερτίπια του παρελθόντος που καθημερινά έρχονται στο φώς της δημοσιότητας.
Στις ευρωπαικές χώρες η χρηματοπιστωτική κρίση τις οδήγησε στην δημοσιονομική κρίση, ενώ στην Ελλάδα η δημοσιονομική κρίση μας οδήγησε τελικά στην χρηματοπιστωτική κρίση.
Απουσιάζει παντελώς η κοινοτική αλληλεγγύη (κάτω από τις οδηγίες του Ευρωπαικού Συμβουλίου και του Εcofin ) και οποιαδήποτε γενικώτερη Κοινοτική στήριξη.
Δε μπορούμε να πείσουμε τους Ευρωπαίους για τη δυνατότητα ρύθμισης του χρέους μας. Η αύξηση του ΦΠΑ, ο 14ος μισθός, η περικοπή δημόσιων δαπανών και οι απολύσεις, τελικά δεν θα είναι παρά μόνο η αρχή του έργου, για τα επόμενα χρόνια που έρχονται.
Αυτή η αδυναμία του Ελληνικού Κράτους να δανειστεί από το εξωτερικό, είναι ευνόητο ότι μεταφέρει τα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας, δημιουργώντας αλυσιδωτά προβλήματα, στη κατανάλωση, στην αγορά και το κυριώτερο στις Ελληνικές Τράπεζες οι οποίες σταμάτησαν από τις αρχές του 2010 να δανείζουν η μία την άλλη (φόβος ρευστότητας και επιβίωσης αναμεταξύ τους).Οι ελλην επιχειρήσεις ζούν την ύφεση, και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους τους με τις τράπεζες με επώδυνα νέα επιτόκια ανα-δανεισμού.
Το Κράτος τώρα έχει άμεσο στόχο και προτεραιότητα να σώσει τα δικά του Ομόλογα και όχι τις επιχειρήσεις (τους μετόχους και εργαζόμενους).
Κανένας βιομήχανος δεν σκέφτεται να επενδύσει και να αναλάβει ρίσκο, διότι γνωρίζει ότι το κέρδος του θα φορολογηθεί με υψηλότερο συντελεστή.
Βιομηχανία-ναυτιλία-τουρισμός, εξ αιτίας αυτής της αναταραχής, χρηματοδοτούνται με το σταγονόμετρο.
Οι τράπεζες σήμερα είναι συντηρητικές στις χορηγήσεις νέων δανείων και παρακολουθούν από κοντά τις δανειακές τους απαιτήσεις (οφειλές παλαιών πελατών), ενώ βασικά είναι πηγές δανειοδότησης του δημόσιου χρέους .
Τα Ταμεία του Δημοσίου ήδη ευρίσκονται στο κόκκινο και παρουσιάζουν εκρηκτικά ελλείμματα. Προχτές έσκασε νέο κανόνι στην ασφαλιστική αγορά , με την ανάκληση της άδειας λειτουργίας της Commercial Value, με 450.000 ασφαλισμένους και 250 άνεργους.
Οδηγούμαστε σαν χώρα σε εφιαλτικά σενάρια, παίρνουμε επώδυνα μέτρα –κυρίως για τους πολίτες που δεν φταίνε «απόλυτα» για τη σημερινή οικον κατάσταση της χώρας μας- και παραμένει η δυσκολία μας για δανεισμό ακόμα και με ληστρικά επιτόκια (γράφω «απόλυτα» διότι μαζί με τους συνδικαλιστές-πολιτικούς , επιμερίζονται των ευθυνών τους και το κυριώτερο σα λαός δεν μάθαμε ποτέ να έχουμε «ατομική ευθύνη», μεγαλώσαμε λέγοντας πάντα ότι «η ευθύνη είναι Κρατική» και τα περιμέναμε όλα από το Κράτος Πρόνοιας, δεν υπήρξε ποτέ «ατομική ευθύνη», η χώρα του «δε βαριέσαι μωρέ, άσε θα το λύσουν οι επόμενοι (Το Κράτος Πρόνοιας τώρα δυστυχώς μας τέλειωσε και γίνεται αναδιανομή της χασούρας και των … δανεικών).
Τελικά φοβάμαι ότι πρέπει να παγώσουν τα πάντα.
-Η Γερμανία, πρακτικά μας στέλνει στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Ο πλούσιος Βορράς δεν θέλει να βοηθήσει το φτωχό Νότο (κυρίως εξαιτίας της μεγάλης παραοικονομίας που επικρατεί στη Μεσόγειο).
Οι χώρες Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα παρουσιάζουν υψηλά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών (το 2009 ξεπέρασαν τα 100 δις € λόγω της υπερκατανάλωσης κυρίως Γερμανικών προιόντων).Τώρα η Γερμανία χαίρεται για το πλεόνασμα και την ανάπτυξή της. Ανάπτυξη που οφείλεται στη κατανάλωση του Νότου και με τις παρούσες οικον συνθήκες κρίσης θα παγώσει.
-Οσον αφορά το «αναγκαστικό κατοχικό δάνειο» που οι Ναζί πήραν στις 14 Μαρτίου 1942, από τη Τράπεζα της Ελλάδος (ύψους 38 εκατομ λιρών)ώστε να ενισχυθεί τότε ο Ρόμελ στην Αφρική, σημειώνουμε ότι για πρώτη φορά ετέθη θέμα επιστροφής του δανείου, το Δεκέμβριο 1945 από το καθηγητή Ιωάννη Σμπαρούνη (μέλος της αντιπροσωπείας, στη διάσκεψη του Παρισιού).
Στις 18 Απριλίου 1991, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Αντ.Σαμαράς , έθεσε προφορικό ερώτημα επιστροφής του δανείου στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Γκένσερ, στη διάρκεια συνομιλιών στην Αθήνα (παίρνοντας αρνητική απάντηση).
Αργότερα το 1964 επί κυβερνήσεως Γεωργ.Παπανδρέου , ο υπουργός Συντονισμού Ανδρ. Παπανδρέου στη Βόννη ξαναθέτει το πρόβλημα των Γερμανικών αποζημιώσεων, και της επιστροφής του κατοχικού δανείου στο καγκελάριο Λούντβιχ Ερχαρντ (ο οποίος τότε δήλωσε ότι θα επιστραφεί το δάνειο, μόλις γίνει η ενοποίηση της Ανατολ και Δυτικής Γερμανίας).
Το Νοέμβριο 1995 ο Ανδρ.Παπανδρέου επίσημα έστειλε γραπτή ανακοίνωση, δια του Καρ Παπούλια (τότε Υπ.Εξωτερικών) στον Χέλμουτ Κόλ , ο οποίος την απέρριψε.
Από τότε οι Κων.Μητσοτάκης, Κων Σημίτης και Κ.Καραμανλής δεν ασχολήθηκαν ποτέ ξανά με το θέμα (προφανώς για ευνόητους λόγους και δεσμούς με τη Γερμανία).
Προχτές ο Γεώργ.Παπανδρέου στη Βουλή, επεσήμανε ότι είναι υπαρκτή η απαίτηση επιστροφής του κατοχικού δανείου.Επίσης ο Πάγκαλος,έκανε αναφορά για την οφειλόμενη επιστροφή του δανείου, σε συνέντευξη στο BBC.
Η Χάγη και το Ευρωπαικό Δικαστήριο, πάντα υπάρχουν , αλλά πρέπει πρώτα να πέσουν οι τόνοι και να σταθεροποιηθεί η σημερινή κατάσταση.
Αλλωστε μόλις καθορίστηκε η επίσκεψη του Παπανδρέου στον Ομπάμα (9 Μαρτίου), η Μέρκελ έσπευσε να κλείσει ραντεβού στο Βερολίνο στις 5 Μαρτίου. Μεθαύριο έρχεται στην Αθήνα ο Ευρωπαίος επίτροπος Ρέν και
σε λίγες ώρες, όλοι θα γνωρίζουμε τις τελικές αποφάσεις της κυβέρνησης για την Ελληνική οικονομία (στήριξη από την ΕΕ ή από το ΔΝΤ).
Πρόσφατα τοποθετήθηκε ο καθηγητής Παναγ Ρουμελιώτης (πρώην Υπ Εθν.Οικονομίας) στο ΔΝΤ, σαν εκπρόσωπος της Ελλάδας.Ο Ρουμελιώτης έχει φιλικές σχέσεις με το σημερινό επικεφαλής του ΔΝΤ Στρός-Κάν (που έχει βλέψεις για τη προεδρία της Γαλλίας, μελλοντικός αντίπαλος του Σαρκοζί).
Η ιδέα του ΔΝΤ , δεν ενθουσιάζει κανένα, αλλά δυστυχώς νομίζω ότι πλέον έχει ωριμάσει σε όλους !
-Οσον αφορά την Αμερικανική Τράπεζα Goldman Sachs (ιδρύθηκε στην Αμερική, το 1869 από τους δύο Γερμανο-εβραίους μετανάστες Goldman και Sachs), όλοι πλέον γνωρίζουν ότι έχει πλοκάμια και ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο (και την Ευρώπη), υπήρξε σύμβουλος όλων των Ελλην. κυβερνήσεων επί σειρά ετών (1998 για την ένταξη στην ΟΝΕ, 2005-2009 για διάφορα δομημένα προιόντα κάλυψης του πραγματικού χρέους), πρωταγωνίστησε στις φούσκες των στεγαστικών δανείων στην Αμερική, δημιούργησε τα τοξικά δάνεια, έχει ανθρώπους της σε όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης – Αμερικής, κερδοσκόπησε στο κράχ του 1929, εισέπραξε τεράστιες προμήθειες για τη παροχή υπηρεσιών στις ελλην κυβερνήσεις και στο τέλος κερδίζει επιπλέον από τη χρεοκοπία των πελατών της. Σήμερα υποβαθμίζει τη πιστοληπτική μας ικανότητα (ενώ σα σύμβουλος γνωρίζει τη πραγματική κατάσταση) και εξακολουθεί να βγάζει περαιτέρω κέρδη από τους πελάτες της.
Το συμπέρασμα είναι ότι τίποτα δε κρύβεται κάτω από το χαλί.
Επρεπε να πάρουμε μέτρα από τα τέλη Νοεμβρίου 2009, ώστε να αποφευχθεί το οικονομικό αδιέξοδο και τα χειρότερα που έρχονται σύντομα. Οι Ελληνες οδηγούνται στην εξαθλίωση, στη φτώχεια και ανεργία, πληρώνοντας ακριβά τα λάθη του υπερδανεισμού.
Δεν μπορεί πλέον να ονειρευτεί τη μισθολογική Ευρωπαική σύγκλιση, περνά στην μετά ΟΝΕ εποχή και ξεχνά για τα επόμενα 7-10 χρόνια τη πλαστή διαβίωση που έκανε τα τελευταία χρόνια.
Το παιγνίδι πήρε τέλος.
Ζούμε την οικον αποσταθεροποίηση και λιτότητα διαρκείας , τα νοικοκυριά πλέον δε μπορούν να προγραμματίσουν τίποτε απολύτως (είναι αβέβαιο το τι τους περιμένει).
Πληρώνουμε τη μόνιμη ανικανότητα των πολιτικών μας, τα Greek statistics, θα κουβαλάμε μόνιμα πλέον τη ρετσινιά των «τεμπέληδων και απατεώνων της Ευρώπης» και το νταβατζιλίκι των δανειστών μας.
Νυχτερικά κέντρα , καφετέριες με αραχτούς – χαλαρούς νεοέλληνες (από το πρωί σαν τους Μεξικάνους) , αμάξια και σπίτια πολυτελείας (με δανεικό υψηλότοκο χρήμα).
Τελικά όλα ήταν …ένα ψεύτικο όνειρο που τέλειωσε !
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν τελικά θα επιβιώσουν η Γερμανία και οι εκτός ΟΝΕ (Αγγλία-Σουηδία), αν έχει πλέον μέλλον η ΕΕ ή πρέπει να αναθεωρηθεί η Συνθήκη του Μάαστριχ ?
*Θαν.Παπαχαραλάμπους Διπλ.Πολιτικός Μηχανικός
==============================================
Ακόμα και για μια χώρα εθισμένη στην υπερβολή, η κοινωνική αναταραχή που προκάλεσε ο φόνος του εφήβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, στα Εξάρχεια, ήταν πρωτοφανής. Πως εξηγείται; Δύο παράγοντες πρέπει να ληφθούν, κατ’ αρχήν, υπόψη: η δύναμη του τυχαίου γεγονότος και η ιστορική έλλειψη εμπιστοσύνης σε βασικούς κρατικούς θεσμούς, ιδιαίτερα την Αστυνομία. Ο καθένας θα μπορούσε να είναι στη θέση του Αλέξανδρου. Ούτε ταραχές υπήρχαν στα Εξάρχεια εκείνες τις μέρες, ούτε ο μαθητής μετείχε σε βίαιες πράξεις κατά της Αστυνομίας. Τυχαία ήταν εκεί. Ο τυχαίος φόνος σοκάρει ιδιαίτερα γιατί μας καταλαμβάνει απροετοίμαστους - δεν διαθέτουμε έτοιμα σχήματα να τον ερμηνεύσουμε. Το γεγονός του τραγικού θανάτου, ιδιαίτερα όταν μεταδίδεται δραματοποιημένο από τα ΜΜΕ, δημιουργεί ένα κοινό για όλους σημείο αναφοράς, μας κάνει συμμέτοχους στην τρωτότητα της ύπαρξης, νοιώθουμε παρόμοια συναισθήματα.Τι νοιώσαμε; Σοκ, απορία, οργή. Αυτά τα συναισθήματα διακατείχαν πολλούς νέους, ιδιαίτερα όσους ξεχύθηκαν στους δρόμους των ελληνικών πόλεων το Σαββατόβραδο του φόνου, την Κυριακή και τη Δευτέρα, όταν το σοκ ήταν νωπό και οι διαμαρτυρίες αυθόρμητες. Οι νέοι που συμμετείχαν σε εκείνες τις εκδηλώσεις εξέφρασαν πένθος, θυμό, ακόμη και μίσος. Εναντίον τίνος; Κατά της Αστυνομίας και εναντίον αυτών που συμβολίζει η Αστυνομία - τη δημόσια τάξη, την κρατική εξουσία, και, συνεκδοχικά, την κοινωνική οργάνωση που υπηρετεί η κρατική εξουσία. Το χρόνιο ελλαδικό έλλειμμα εμπιστοσύνης στο κράτος και τους θεσμούς εμφανίστηκε, σε πλήρη ανάπτυξη, ξανά. Τα συνθήματα στους τοίχους της Αθήνας ήταν αποκαλυπτικά: «Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη»• «6/12/08 - Αυτή η ημερομηνία θα γραφεί με αίμα μπάτσων»• «Αλέξη μη φοβάσαι, είμαστε μαζί σου. Αυτό το κωλοκράτος θα πέσει προς τιμή σου». Μια μαθήτρια της Γ’ Λυκείου ομολόγησε: «Πέθανε σας λέω – εκδίκηση. […] Σπάστε τα όλα. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ’ ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν» («Ελευθεροτυπία», 9/12/2008). Ένα τέτοιο «κωλοκράτος» δεν μπορεί παρά να εδράζεται σε μια σάπια κοινωνική οργάνωση: «Η δημοκρατία σας βρωμάει δακρυγόνο», «Να καεί, να καεί το μπου…λο η Βουλή», «Τα πλούτη τους είναι το αίμα μας». Αυτή η μηδενιστική στάση, υποβοηθούμενη από την εύκολη προσφυγή σε βίαιες μορφές διαμαρτυρίας που, τουλάχιστον μετά τη Μεταπολίτευση, χαρακτηρίζει τις αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων στην Ελλάδα, οδήγησε σε επιθέσεις κατά Αστυνομικών Τμημάτων, δημοσίων κτιρίων και «αντιπαθών», στην παρούσα συγκυρία, εταιριών όπως οι τράπεζες. Σε ένα τέτοιο κλίμα, οι ομάδες των εκ συστήματος καταστροφολάγνων ολοκλήρωσαν τον κύκλο της βίας με πυρπολήσεις και λεηλασίες ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας. Τι εξηγεί τη μηδενιστική έκρηξη; Προσέξτε τα συνθήματα των διαδηλωτών και τα γκράφιτι στους τοίχους. Χαρακτηρίζονται από «έμμεση διαλογικότητα» (Μ. Μπαχτίν) – ο λόγος τους αρθρώνεται σε συνάφεια με τον περιβάλλοντα λόγο. Οι αστυνομικοί είναι «μπάτσοι», το κράτος είναι «κωλοκράτος», η δημοκρατία «βρωμάει», η Βουλή είναι «μπου…λο», οι επιχειρήσεις μας ρουφάνε το «αίμα». Η έλλειψη εκτίμησης σε θεσμούς είναι διάχυτη. Σας θυμίζει κάτι αυτός ο λόγος; Έτσι, λίγο-πολύ, ίσως πιο κόσμια (αν και δεν είμαι σίγουρος…), δεν μιλάμε οι περισσότεροι στην καθημερινότητά μας; Έτσι δεν αισθανόμαστε για τους θεσμούς της χώρας; Οι νέοι επιστρέφουν με οργίλο ύφος και απροσχημάτιστη ευθύτητα τον τύπο λόγου στον οποίο είναι εκτεθειμένοι στον κόσμο των μεγάλων.Εμείς οι μεγάλοι γιατί μιλάμε τόσο απαξιωτικά για τη χώρα; Γιατί έτσι, κυρίως, νοιώθουμε. Διότι ζούμε σε μια ευρωπαϊκή χώρα με σχεδόν τρικοκοσμικό δημόσιο βίο: μια χώρα που παράγει συστηματικά χαμηλή ποιότητα ζωής, αναξιοπρέπεια, ευνοιοκρατία, σκάνδαλα, και διαφθορά. Πώς να αισθανθείς στη χώρα του Μαγγίνα και του Κεφαλογιάννη, του Βουλγαράκη και του Εφραιμ, του Τσουκάτου, της «Μίζενς» και της «Μιζοκόμ»; Τι να νοιώσεις όταν βλέπεις γενικευμένη αυθαιρεσία, απίστευτη ατιμωρησία, διαβρωτικό κομματισμό, κι ένα ανυπόληπτο κράτος; Τι αυτο-εκτίμηση να έχεις όταν μετέχεις κι εσύ, λίγο ως πολύ, είτε με την αδιαφορία σου, είτε, συνηθέστερα, με τα «φακελάκια», τις «μίζες», τις μικρές παρανομίες και τα ποικίλα «μέσα» που μετέρχεσαι, στην αθλιότητα που σε περιβάλλει; Τα περισσότερα προβλήματα, βέβαια, δεν είναι καινούρια αλλά επιτείνουν χρόνια προβλήματα, τα οποία το πολιτικό σύστημα αποδεδειγμένα δεν θέλει να αντιμετωπίσει. Το καινούριο είναι ότι, τα τελευταία τρία χρόνια, η συσσώρευση των προβλημάτων, ιδιαίτερα στον απόηχο των εκκλήσεων για «σεμνή και ταπεινή» διακυβέρνηση, μεγάλωσε την απογοήτευση και παρόξυνε τις αντιδράσεις. Η δυσάρεστη ατμόσφαιρα διαποτίζει το λόγο των νέων μέσα από τον κυρίαρχο λόγο των μεγάλων – τις εφημερίδες, τα ΜΜΕ, τις συζητήσεις στην οικογένεια, τις κουβέντες στο πόδι. Κυριαρχεί η απαξίωση, η αηδία, η κατήφεια, η ιδιώτευση, και η μοιρολατρία. Και οι «διεκδικήσεις» των νέων; Οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες των τριών πρώτων ημερών δεν περιείχαν διεκδικήσεις, μόνο θυμό και οργή για «το κράτος που δολοφονεί». Οι «διεκδικήσεις» προέκυψαν εκ των υστέρων, με την ερμηνεία ή οικειοποίηση του αυθόρμητου νεανικού λόγου από κόμματα, οργανωμένους φορείς, τα ΜΜΕ, ηγετικές προσωπικότητες και αναλυτές. Η γενικευμένη «αντίσταση» (και τα συνοδευτικά «αιτήματα») λ.χ. προβλήθηκε αναδρομικά, σε μια προσπάθεια να εκλογικευτεί η αυθόρμητη διαμαρτυρία. Προβάλλοντας πάνω του τα «αιτήματα» που «θα έπρεπε» να έχει, το ξέσπασμα μεταποιήθηκε σε «κίνημα». Η ειρωνεία είναι ότι εκείνα τα κόμματα και οι οργανωμένοι φορείς που με τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους, έχουν συνεισφέρει στην κυρίαρχη σήμερα απαξίωση των θεσμών, σπεύδουν τώρα να εκλογικεύσουν τις αυθόρμητες διαμαρτυρίες εντάσσοντας τες στη δική τους αφήγηση – μια αφήγηση είτε συντηρητική-υποκριτική του τύπου ‘δείτε που πάει η κοινωνία’, είτε, επί το πλείστον, δήθεν προοδευτική-ιδεοληπτική, του τύπου ‘ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει την κοινωνική συνοχή’. Οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες και ταραχές παρέχουν στην κοινωνία μια οθόνη στην οποία οι διαμορφωτές της κοινωνικής γνώμης εγγράφουν τις αξιακά και ιδεολογικά εδραιωμένες διαπιστώσεις τους για τις επιδιώξεις, τους φόβους και τα προβλήματα τοι κοινωνικού σώματος. Οι ώριμες κοινωνίες εκλογικεύουν τις αυθόρμητες διαμαρτυρίες και ταραχές θεωρώντας τες, συνήθως, ως έκφραση αποξένωσης μέρους της κοινωνίας με την κρατούσα τάξη πραγμάτων και προβαίνουν στη λήψη μέτρων, με πραγματικό και συμβολικό περιεχόμενο, επιδιώκοντας τη μακροχρόνια κοινωνική ισορροπία. Οι ανώριμες κοινωνίες αναλίσκονται σε κομματικές αντεγκλήσεις, εντυπωσιοθηρικές αντιπαραθέσεις, και μιντιακό θέαμα, αποφεύγοντας την έλλογη συζήτηση και επιδιώκοντας είτε να δραματοποιήσουν ιδιοτελώς τις ταραχές, είτε να σπρώξουν το πρόβλημα (την αποξένωση που φανερώνουν οι ταραχές) κάτω από το χαλί. Σε κάθε περίπτωση, η διαδικασία της εκλογίκευσης είναι μια «ανοιχτή» (open-ended) διαδικασία και συνιστά η ίδια ένα διακύβευμα. Ο Αλέξανδρος ήθελε απλά να πιει ένα ποτό με τους φίλους του στα Εξάρχεια, τίποτα παραπάνω. Το τραγικό είναι ότι «χρειαζόμασταν» το θάνατό του για να φωνάξουμε δυνατά για όλα αυτά που χρόνια μας πνίγουν. Το δράμα της χώρας είναι η αυτο-καταστροφική μανία που συχνά την καταλαμβάνει: «χρειάζεται» αίμα αθώων, «εμφυλιοπολεμικό» κλίμα, και καταστροφές περιουσιών για να ταρακουνηθεί το σάπιο πολιτικό της σύστημα – αν ταρακουνηθεί…
Γιώργος Ελ. Πιάς
Ελεύθερη Δημοσιογραφική Πέννα- Bloger
http://cretanpatriot.blogspot.com
Γιώργος Ελ. Πιάς
Ελεύθερη Δημοσιογραφική Πέννα- Bloger
http://cretanpatriot.blogspot.com
Το άστρο της Βηθλεέμ έπαψε να φωτίζει
Κων/νου Ηλ. Μήτσιου
Από την περικοπή του ευαγγελίου (Ματθ.Β΄1-12) μαθαίνουμε για το αστέρι που φώτισε τον εκ 550 μιλίων δρόμο των Μάγων για να φτάσουν από τα μέρη της Ανατολής στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Και ενώ το άστρο της Βηθλεέμ έκανε μόνο μια φορά την εμφάνισή του στις Γραφές, «επιστρέφει» κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ανά τους αιώνες, εμπνέοντας και εξάπτοντας την ανθρώπινη φαντασία.
Η Γέννηση του Χριστού ήταν ένα θαύμα και ένα ακόμα θαύμα η εμφάνιση του άστρου της Βηθλεέμ. Η επιστήμη, βέβαια, δεν μπόρεσε ούτε να ερμηνεύσει το μυστήριο του άστρου, αλλά ούτε και να το απορρίψει, με αποτέλεσμα καμιά από τις θεωρίες της να μη μας ικανοποιεί πλήρως. Είναι ασφαλώς έξω από το γνωστικό πεδίο της και μέσα στο πεδίο της πίστης. «Σε τελική, όμως, ανάλυση», επιμένει διακεκριμένος αστρονόμος, «δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία τι συνέβη στον ουρανό εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων, γιατί κάτι πολύ πιο σπουδαίο, κάτι υπέροχο, συνέβαινε πάνω στη Γη μας, εκεί στη φάτνη της Βηθλεέμ».
Σήμερα, ζώντας στη βασιλεία των αστρολόγων και χωρίς το άστρο της Βηθλεέμ να μας φωτίζει, χαρτομάντεις και καφετζούδες διεκδικούν όλες τις ώρες της ημέρας την προσοχή μας και μας οδηγούν σε άλλα σπήλαια, στην αδράνεια και στην παραίτηση.
Το πλοίο της ανθρωπότητας ταξιδεύει σήμερα μέσα στην ομίχλη χωρίς ορατότητα και πυξίδα τις αξίες της ζωής. Το άστρο της Βηθλεέμ δεν μπορεί να διαλύσει την ομίχλη της απιστίας και απληστίας της ανθρωπότητας. Μια ανθρωπότητα που μοιάζει με τις ημέρες του πύργου της Βαβέλ, τότε με τη σύγχυση των γλωσσών και τώρα με τη σύγχυση των φρενών.
Δυστυχώς τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν την κοινωνία μας παγιδευμένη στα αδιέξοδά της από την πυκνή ομίχλη. Η εγωκεντρική αυτοδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου, οι επιτυχίες στον τεχνικό και επιστημονικό χώρο, αντί να μας γεμίσουν με δοξολογητικές και ευχαριστηριακές εκδηλώσεις στο Χριστό, μας οδηγούν στην απόρριψή Του. Το βράδυ των Χριστουγέννων ας παρακαλέσουμε το νεογέννητο Χριστό να φωτίσει το νου «των εν σκότει πορευομένων».
kostasmitsios@yahoo.gr
Κων/νου Ηλ. Μήτσιου
Από την περικοπή του ευαγγελίου (Ματθ.Β΄1-12) μαθαίνουμε για το αστέρι που φώτισε τον εκ 550 μιλίων δρόμο των Μάγων για να φτάσουν από τα μέρη της Ανατολής στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Και ενώ το άστρο της Βηθλεέμ έκανε μόνο μια φορά την εμφάνισή του στις Γραφές, «επιστρέφει» κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ανά τους αιώνες, εμπνέοντας και εξάπτοντας την ανθρώπινη φαντασία.
Η Γέννηση του Χριστού ήταν ένα θαύμα και ένα ακόμα θαύμα η εμφάνιση του άστρου της Βηθλεέμ. Η επιστήμη, βέβαια, δεν μπόρεσε ούτε να ερμηνεύσει το μυστήριο του άστρου, αλλά ούτε και να το απορρίψει, με αποτέλεσμα καμιά από τις θεωρίες της να μη μας ικανοποιεί πλήρως. Είναι ασφαλώς έξω από το γνωστικό πεδίο της και μέσα στο πεδίο της πίστης. «Σε τελική, όμως, ανάλυση», επιμένει διακεκριμένος αστρονόμος, «δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία τι συνέβη στον ουρανό εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων, γιατί κάτι πολύ πιο σπουδαίο, κάτι υπέροχο, συνέβαινε πάνω στη Γη μας, εκεί στη φάτνη της Βηθλεέμ».
Σήμερα, ζώντας στη βασιλεία των αστρολόγων και χωρίς το άστρο της Βηθλεέμ να μας φωτίζει, χαρτομάντεις και καφετζούδες διεκδικούν όλες τις ώρες της ημέρας την προσοχή μας και μας οδηγούν σε άλλα σπήλαια, στην αδράνεια και στην παραίτηση.
Το πλοίο της ανθρωπότητας ταξιδεύει σήμερα μέσα στην ομίχλη χωρίς ορατότητα και πυξίδα τις αξίες της ζωής. Το άστρο της Βηθλεέμ δεν μπορεί να διαλύσει την ομίχλη της απιστίας και απληστίας της ανθρωπότητας. Μια ανθρωπότητα που μοιάζει με τις ημέρες του πύργου της Βαβέλ, τότε με τη σύγχυση των γλωσσών και τώρα με τη σύγχυση των φρενών.
Δυστυχώς τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν την κοινωνία μας παγιδευμένη στα αδιέξοδά της από την πυκνή ομίχλη. Η εγωκεντρική αυτοδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου, οι επιτυχίες στον τεχνικό και επιστημονικό χώρο, αντί να μας γεμίσουν με δοξολογητικές και ευχαριστηριακές εκδηλώσεις στο Χριστό, μας οδηγούν στην απόρριψή Του. Το βράδυ των Χριστουγέννων ας παρακαλέσουμε το νεογέννητο Χριστό να φωτίσει το νου «των εν σκότει πορευομένων».
kostasmitsios@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου